Onverwachtse Groet
Het is (no-)medal monday en er heerst rust in huis… De lunch is naar binnen en de baby+mama slapen. Mooi moment om achter de laptop te duiken voor een nieuw blog, want er is genoeg te vertellen!
Want zoals al kort verteld, er is een kleine in huis! Na een kleine kat en een kleine (ok, niet zo heel klein..) hond, zijn wij nu gewoon papa en mama van een kleine man! En dat is best spannend. En soms wat zwaar, qua slaap… Ik had dan ook de halve marathon van Egmond als “laatste” run gepland, in afwachting of ik nog wel de tijd zou vinden om te blijven lopen. Maar de kleine man doet het zo ontzettend goed en ik heb daardoor zo’n berg motivatie, dat ik niet kan stoppen met hardlopen! En afgelopen week kreeg ik onverwachts de kans om mee te doen aan de halve van de Groet uit Schoorl Run. Na wat twijfel (“kan ik wel zo snel alweer een halve?”, “is het wel verstandig?”, “kan ik wel de halve dag wegblijven?”…) en aanmoediging van Mw. Rhonus, toch besloten mee te doen. Want eigenlijk is dat hardlopen best leuk. En die georganiseerde runs, met al dat publiek langs de kant en de medelopers om je heen, dat is toch wel erg tof! So let’s do it!
Dus zaterdagavond de spulletjes klaargelegd (met uitzondering van de hartslagband, die moest nog even drogen na het rondje loslopen…) en zondagmorgen op tijd uit bed. Rondje met de hond gedaan, pannenkoeken als ontbijt gemaakt & gegeten en op naar Schoorl. Ik vond een prima parkeerplaats en liep rustig naar de sporthal. Ik was lekker op tijd en kon me dus luxe in de kleedkamer omkleden. En toen ontdekte ik dus dat ik bíjna alles mee had.. Want je raad het al, die hartslagband hing nog lekker te drogen. Droger dan droog. Thuis. niet in Schoorl, waar ik hem wel kon gebruiken, zeg maar… Crap.
Toch wel een beetje gespannen, want ik had natuurlijk eigenlijk géén voorbereiding gehad. Ik wist pas op donderdag dat ik zondag een halve marathon zou gaan lopen. En ik had woensdag nog een flinke intervaltraining gedaan… Mijn voorbereiding bestond dus uit een rustperiode van 3 dagen, waarvan 1 dag een loslooprondje á 25 minuten op zaterdag.. Dus ik zou juist op basis van het hartslagverloop in de eerste kilometers gaan kijken of ik nog flink door zou trekken en de halve op tempo zou lopen, of er gewoon een lange duurlooptraining van zou maken. En nu moest de hele run gewoon op gevoel. En heb ik dat wel, voldoende gevoel om een halve marathon in te delen zonder “hulpmiddelen”? Je merkt, ik ben nog wat onzeker over mijn hardloopkunsten. Ik ben geen geboren hardlopen, geen training bij een atletiekvereniging gehad bijvoorbeeld, ik doe gewoon maar wat. En dat gaat dus eigenlijk best prima!
Want hoewel ik voor de start dus erg nerveus was over het te verwachten verloop, ben ik maar gewoon lekker van start gegaan als Ineke. In de regen, door de straten van Schoorl. Na een klein stukje meelopen met trainees van “LaCoach” (bedankt voor het startbewijs!) voelde ik dat ik wat sneller moest lopen. Ik versnelde weer iets te veel, want onder de 5:00 min/km leek me iets te gek met nog 20 kilometer te gaan. Ik kwam achter een tweetal aan dat een prima tempo aanhield van ca. 5:20 min/km. Zo renden we het dorp uit, de duinen op en bossen in. Ik liep soepel, makkelijk en voelde mij goed. Ik was aan het genieten, dus begon mijn plan te maken: Dit tempo vasthouden tot de helft, dan kijken of we kunnen versnellen..
Zo gezegd, zo gedaan… Ik ben tot na de 10 kilometer achter het tweetal aan blijven hobbelen en nadat ik even gestopt was om mijn oude vrienden van de Reddingsbrigade Bergen een snelle hand te geven, haalde ik ze zo gemakkelijk weer bij dat ik besloot er maar meteen “overheen” te gaan. Nu liep ik mijn eigen race en was het tijd voor een plan voor de tweede helft. Eerst eens kijken hoe ik een tempo rond de 5:10/km vol zou houden, dan bij 17 km mijn laatste gelletje naar binnen werken, en versnellen naar 5:00 of iets daaronder en hopen dat ik wat over had voor mijn eindsprint…
En zo geschiedde. Ik hield het tweede deel stand, kon versnellen en vasthouden en hoewel de eindsprint niet meeviel (er zit dan ook nog een venijnig klimmetje in die laatste kilometer..), kon ik mijn plan uitvoeren naar wens. Ik kwam met een goed gevoel over de finish (wel even netjes je horloge meteen stoppen op de finishlijn de volgende keer) en zag een eindtijd van 1:49.21! Dus gewoon onder de 1:50 en een klap sneller dan vorige maand in Egmond! En dat op gevoel. Ok, misschien had een vlakkere race erg nog meer uitgehaald en ben ik nu “te voorzichtig” geweest. Maar ik heb eigenlijk 21,1 kilometer lang genoten, onderweg wat gegrapt met andere lopers en gewoon soepel naar de finish gerend. En daar heb ik gewoon een ontzettend lekker gevoel aan overgehouden. Want alle twijfels en onzekerheden waren weer eens voor niets, want als je maar plezier hebt, haal je soms onverwachts het beste uit jezelf! En zo voelde deze zondag zonder meer, het beste uit mezelf halen: plezier en prestatie. Je hoeft geen wereldrecord te lopen om trots op jezelf te kunnen zijn, je hoeft alleen maar tevreden te zijn met je eigen resultaat! En dat beslis je zelf!
Dus twijfel niet teveel, maar doe gewoon, achteraf zul je er blij om zijn!
