Ambitious, but rubbish…

Woensdagavond, voor Hemelvaart. Inmiddels traditioneel de meest gezellige hardloopavond van Alkmaar. Mijn geboortestad, de stap waar ik vele avond-uurtjes op de pleinen en in de kroeg heb doorgemaakt. Maar deze avond heeft voor mij tegenwoordig vooral een sportief karakter (al gaat een biertje voor de dorst er na afloop best in hoor..). De Alkmaar City Run is een van mijn favorieten: Meestal mooi weer, ‘s avonds dus niet te warm, gezellige sfeer en een leuk parcours door de binnenstad. Meestal wel te druk en sowieso erg bochtig voor een PR, maar gewoon goed georganiseerd en leuk om te lopen.

Ambitieus

Hoewel het dus niet de eerste keus voor een PR zou zijn, stond er stiekem toch een “aanval” op de planning. Ondanks het lastige parcours, was ik met hulp van mijn coach voorbereid op een goede 10K. Als lid van Le Champion kon ik redelijk vooraan starten, dus met een beetje mazzel uit de drukte blijven. En hoewel ik in de middag een wat onbestendig gevoel in mijn maag had, had ik de afgelopen weken al een paar mooie tijden neergezet terwijl ik me niet helemaal fit voelde. Oftewel, ik besloot er gewoon voor te gaan. Weggaan op het schema voor een tijd rond de 45:00, en dan maar zien hoe ver ik zou komen..

Gegokt, en verloren..

Nou, zo ver kwam ik dus niet. De eerste kilometer ging prima, slalommend door de drukte in de kleine straatjes ging mijn hartslag welliswaar wat vlug omhoog, maar voelde het nog prima. De tweede kilometer ging wat zwaarder, maar dat was te verwachten met deze poging. Een kwestie van doorzetten! Maar de derde kilometer maakte toch wel duidelijk dat het wellicht wat té ambitieus was… De maag begon zich weer te laten voelen en toen ik na een bekertje water een kleine herinnering kon proeven van hoe de paste had gesmaakt (de eerste keer smaakte hij toch beter overigens..) was het duidelijk: Dit gaat hem niet worden!

Een klein beetje verloren dan….

Gelukkig kon ik mij hier snel bij neerleggen. Ik loop voor mijn plezier, ik doe toch niet mee om de prijzen. Ik heb dus alleen maar te verliezen als ik onnodig eigenwijs doorzet en ik kan veel beter gewoon voor het plezier kiezen. Dus ik schakelde een tandje terug en liet elk idee van een schema varen. Ik probeerde mij wat te concentreren op mijn techniek en op gevoel de race uit te lopen. Ik liet de berekeningen los en nam de rondetijden per kilometer gewoon voor kennisgeving aan. Ik bleef wel stevig doorlopen (het blijft een race en dan kan ik slecht overschakelen op een echt duurlooptempo) maar bleef “uit het rood”. En zo hobbelde ik lekker een kilometer of 5 verder. Door de straten van het oude centrum, langs de grachten en het publiek (dat zelf af en toe ook wat aanmoediging nodig had.. ).

Bij het 8 kilometerpunt aangekomen merkte ik dat ik eigenlijk nog best een aardig tempo kon blijven lopen en besloot ik nog een beetje vol te houden. Mijn doorkomsttijd op 9 kilometer maakte met een snelle rekensom wel duidelijk dat een PR er echt niet meer in zat, maar ik besloot toch de laatste kilometer nog even een beetje aan te zetten. Door de drukte over het Waagplein de laatste haakse bocht rechtsaf in, de Langestraat op. Hier ligt wat vlakkere bestrating en dat nodigde uit tot een laatste tempoverhoging. Voor de nieuwe voordeur van All4Running langs was ik in een leuk “gevecht” met een medeloper die het duidelijk niet kon hebben dat ik voor de tweede keer langszij kwam.. Hij sprintte de laatste 100 meter weg en ik hobbelde er een beetje achteraan. Naar de kerk, om de kerk en tussen het publiek. Na het publiek nog een beetje opgezweept te hebben (leuk voor de achtergrond van finishfoto’s), kwam ik met 46:21 over de finish. Geen 45 minuten, geen PR, maar wel gewoon een prima tijd waar ik ook zeker tevreden mee kon zijn!

The aftermath…

Dat vervelende gevoel in mijn maag was na afloop wel wat rustiger. Ik heb het bier even gelaten voor wat het was dit jaar, ik moest de volgende ochten tenslotte ook gewoon weer werken. Het was dus een kort nachtje, maar de ochtend ging nog redelijk.. Het einde van mijn dienst was echter al even doorbijten en de rit naar huis was een echt geen pretje. Rechtstreeks vanuit de garage ben ik naar mijn bed gekropen en als een zielig hoopje ellende onder de dekens gaan liggen. Het vervelende gevoel in mijn maag van de woensdag kwam niet zomaar ergens vandaan: Mw. Rhonus was begin van de week al geveld met een buikvirus en ik moest er toch echt ook aan geloven. Hoe ik de woensdagavond nog zo goed ben doorgekomen is achteraf een raadsel, maar donderdag kwam het dus alsnog doorzetten. Ik kon zaterdag pas weer enigszins normaal functioneren en afscheid nemen van de emmer waarmee ik donderdagavond een vrij innige relatie had opgebouwd… Gelukkig kwam het herstel ongeveer net zo snel als mijn tempo tijdens de Alkmaar City Run: Goed genoeg om tevreden mee te zijn!