Gevoel vs. Resultaat

Ken je dat, dat iets voor geen meter lijkt te gaan maar het resultaat uiteindelijk prima blijkt te zijn? Ik had dat vandaag…

Op de planning stond een intervaltraining: 6 keer 3 minuten tempo met 1 minuut rust ertussen. Op zichzelf niets speciaals, al is het wel even omschakelen van mijn trainingen voor de halve marathon. Omdat dat allemaal gericht is op duurvermogen, zijn de intervallen daarbij meestal langer en loop je in een minder hoog tempo. Nu richt ik mijn training vooral op de 10K en ga mij dus meer richten op snelheid.

De start ging prima, eerst stukje wandelen en rekken/strekken: mijn standaard ritueel voor het hardlopen. Daarna gestart met 10 minuten in rustig tempo als warming-up. Daarna startte het eerste interval en werd de uitdaging van de dag mij duidelijk: het ademen ging veel zwaarder dan normaal. Het lopen ging prima, de benen voelden goed. Het tempo kwam er gewoon uit en de hartslag nam geen extreme waarden aan. Maar toch, de lucht ging er gewoon niet zo lekker in als anders. Mijn neus zat verstopt, al is dat bijna standaard, maar mijn keel voelde een stuk “smaller” dan normaal. Ik had dus verwacht dat deze extra moeite terug te vinden zou zijn in het resultaat van de training. De extra inspanning, het negatieve gevoel, gebrek aan vertrouwen.

Maar het leek mee te vallen! De training gewoon uit kunnen lopen, tempo kunnen houden. En hoewel mijn hartslag wel boven de drempelwaarde uit kwam, niks extreem te noemen en ook het slimme kastje van Garmin vond het niet verkeerd. Ik denk dus dat dit zo’n geval was… Dat mijn gevoel niet overeen kwam met het resultaat. En deze keer pakte dat nog positief uit ook! Conclusie: lekker gelopen en voortaan niet te moeilijk denken. Uiteindelijk is hardlopen ook zo simpel, gewoon je ene voet voor de andere zetten. Iedereen kan het!