Daar gaan we weer…
Een jaar geleden was het een vaag idee, iets mythisch. Een paar maanden later een concreet idee, gespreksstof voor de eerste plannen met #LaCoach. Niet veel later was het een doel en na veel zweet, een paar tranen en een zeer bijzonder (mooi) weekend was het realiteit: mijn eerste marathon. De magische afstand, ik heb er nu een medaille van.
In den beginne was er…
Het begon allemaal bij mijn eerste halve marathon, in het Olympisch stadion van Amsterdam. De marathonlopers kwamen al binnen (de snelle dan…) en er hing een bijzondere sfeer. Het kriebelde, maar ik had mijzelf allang wijs gemaakt dat ik echt nooit zo’n pokke-eind ging hardlopen. Little did I know. Lang verhaal kort: Ik deed het toch. Om verschillende, erg goede redenen (al zeg ik het zelf) wilde ik mijzelf uitdagen om toch een keer een marathon uit te lopen. De trainingen verliepen redelijk probleemloos, al was het natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ik kreeg enorme twijfels of ik het wel zou gaan halen, vroeg me oprecht af wat ik mijzelf in hemelsnaam had aangedaan en bedacht vooral dat alle enthousiaste ideeën (die ik op basis van de eerste maanden vrolijke training in de zomerse zon had bedacht) misschien toch iets te hoog gegrepen waren…
Dat duurde niet lang. Toen de marathon zelf eenmaal vrij soepel verlopen was, waren ook meteen alle twijfels als sneeuw voor de zon verdwenen. Of het de runnershigh was of gewoon de eerste stoot alcohol na maanden van onthouding, weet ik niet. Maar stiekem durfde ik toch weer vooruit te kijken en te dromen. Want als een marathon dan blijkbaar niet mijn grens is, wat dan wel?
And so the story continues…
Ik verken dus graag mijn eigen grenzen. En dan kan ik dus bijvoorbeeld kiezen om nog verder te gaan, of wat activiteiten te combineren. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen (ik sluit ook niks voor de toekomst uit), ik voeg gewoon een extra liefde aan het hardlopen toe! Eentje die de uitdaging wel wat vergroot: de bergen! En dan bedoel ik niet het meervoud van Bergen en Bergen aan Zee, maar van die klompen rots die uit de aardbodem omhoog steken. In casu: de Alpen. Oftewel: ik ga een marathon de berg op lopen! Totaal niet te vergelijken met een “reguliere” marathon natuurlijk, in deze race zijn er hele stukken waarin je gewoon in een sliertje achter elkaar wandelt. Maar 42,2 kilometer zo snel mogelijk op eigen benen afleggen en daarbij ruim 1800 hoogtemeters overwinnen, dat lijkt me wel wat.
Conclusie: Ik heb een nieuw doel. Mijn doel voor 2020 is de Jungfrau Marathon. Ik heb me ingeschreven (uiteindelijk, met hulp van een Zweedse afhaker omdat ik de inschrijving even was vergeten…), train met een speciaal schema en samen met een groep via mijn coach en kijk er enorm naar uit! Ik heb zelfs mijn vakantie hiervoor al geregeld op het werk, nu alleen nog even de wereld-gezondheid nog even op orde krijgen zodat we weer kunnen reizen met z’n allen. Maar daar werken we hard aan. #AlleenSamen